Prolog

Chwycił pewnie dłoń ciemnowłosej. Był oczarowany. Gracja z jaką się poruszała, wydawałaby się zaskoczeniem dla ludzi, emanowała pewnością siebie, a także nieznaną mu tajemnicą. Był zachwycony jej sposobem mówienia – całą nią. Jej niebieskie oczy, niczym wzburzone morze – były sekretem. Krwistoczerwone pełne usta – kusiły. Wyobrażał sobie jak wiele rzeczy mógłby z nią zrobić, gdyby tylko mu uległa.

Szli w nieznanym mu kierunku, kobieta prowadziła, poddał się jej urokowi. Delikatna skóra, którą pieścił swoim kciukiem, ani trochę nie reagowała na tego typu pieszczotę. Zdeterminowany wszedł za nią do pomieszczenia, rozejrzał się zaskoczony, ujrzawszy brudnoczerwone ściany, ciemne panele na podłodze,  wielkie łoże ozdobione w satynową pościel i niezliczoną ilość maleńkich poduszeczek, nad łóżkiem powieszony wielkich rozmiarów obraz przedstawiający jej drobną sylwetkę w pięknej złotej sukni, pod oknem stało potężne hebanowe biurko, idealnie wpasowujące się w otoczenie, nieopodal stała wielka szafa, zamykana na klucz. Jednakże jedna rzecz zaciekawiła go najbardziej – najróżniejsza broń powieszona na ścianie. Drgnął lekko.

Jęknął widząc kajdanki przypięte do dwóch z czterech kolumn łóżka. Nagle poczuł, że kobieta wyciąga z jego dłoni swoją, spojrzał na nią, a ta tylko zamachnęła się energicznie kryształowym wazonem. Gdy ten upadł tracąc przytomność, odetchnęła teatralnie.

Przed swoimi oczyma zauważyła pięć pełnych i dobrze zrozumianych zdań.

Trzynaście powodów. Trzynaście zbitych kryształów. Trzynaście fal chmur zasnuwających niebo. Trzynaście nieokiełzanych jęków. Trzynaście szczebli do piekła.

Spojrzała na zachmurzone niebo, kłębiące się nad jej posiadłością i uśmiechnęła się butnie. Chwyciła szybkim ruchem sztylet leżący na biurku. Zacisnęła dłoń na podłokietniku krzesła, po czym przejechała ostrym narzędziem po swojej ręce.

To kara. To przeznaczenie, Rosemary. 

Catiana